Hoewel veel consumenten proberen producten met minder verpakkingen te kopen, wordt een grote sector van de samenleving tot op zekere hoogte door de prijs beperkt. Dit heeft tot gevolg dat consumenten genoodzaakt zijn om producten met meer verpakkingen te kopen, aangezien dit in feite goedkoper is. Dit zorgt op zijn beurt voor een klimaat waarin mensen niet verwachten de werkelijke prijs van hun aankoop te betalen, in die zin dat kopers alleen voor het product betalen, en niet de kosten van het maken en verwijderen van verpakkingen. Om de overmaat aan verpakkingen terug te dringen, moeten overheden een „verpakkingsbelasting” heffen op poducten die in moeilijk te recycleren materialen zijn verpakt, wat betekent dat goedkopere producten ook de minste gevolgen hebben voor het milieu. Om afval te bestrijden zijn dus zowel betere verwijderingspraktijken als een grotere overheidsinterventie in de prijsstelling van supermarkten belangrijk, maar zou een focus op deze laatste naar mijn mening een grotere impact hebben. Interventie op het hoogste niveau op het eerste punt zou het grootste effect hebben op afval en de meest natuurlijke hulpbronnen in stand houden.

We hebben een nieuw echt recyclingbeleid nodig dat gericht is op een op de circulaire economie gebaseerde beginselen. Hiermee zeg ik niet dat „we ons afval beter moeten recyclen”, maar dat we eerst al onze verpakkingen moeten hergebruiken en twee keer moeten denken alvorens iets te kopen dat vervolgens onmiddellijk zal worden weggegooid. Er moet een nieuwe politiek worden ingevoerd voor alle winkelbedrijven met levensmiddelen, die hen ertoe aanzetten herbruikbare verpakkingen te gaan gebruiken. Het zou bijvoorbeeld mogelijk kunnen zijn om een „getrouwheidsdienst” te creëren wanneer de consument het voor de levering gebruikte pakket gebruikt en opnieuw naar de winkel overneemt (of teruggeeft aan de bezorger). Een andere optie zou zijn om te stoppen met het gebruik van bekers voor eenmalig gebruik, hetzij via de betaling van een deposito, hetzij door mensen die met hun eigen herbruikbare mok omheen gaan. Het is een volledige mentaliteitsverandering in de samenleving, maar dat zijn slechts kleine noodzakelijke stappen die kunnen bijdragen tot de grotere verschuiving die naar mijn mening op handen is.

We hebben te maken met een klassiek faillureprobleem op de markt, waar informatieverzamelingen en tijdsinconsistentie aanwezig zijn. Aangezien de meeste mensen zich bewust zijn van het probleem, is de diagnose nauwkeurig uitgevoerd: We produceren te veel afval en in vormen die onvriendelijk en kostbaar zijn om op een veilige manier te worden behandeld.

Vermindering van de hoeveelheid afval moet gemakkelijk zijn, maar zoals we de afgelopen 3 decennia van afvalrichtlijnen hebben gezien, moet de focus veranderen. Ten eerste heeft de recyclingmarkt niet alleen toegang tot fondsen en gesubsidieerde kredieten nodig om infrastructuur en capaciteit tot stand te brengen (hetgeen noodzakelijk is gezien de schaalvoordelen van de sector). Maar vooral moet worden bedacht dat recycling de laatste stap is en in de loop der jaren te veel op de agenda heeft gezet. De nationale regeringen moeten het hoofd bieden aan het feit dat marktinterventie niet alleen nodig is, maar ook gunstig is voor de circulaire economie, maar ook voor het milieu. Hieronder volgen 2 korte voorbeelden:
1. Secundaire grondstoffen (materialen die het resultaat zijn van een of ander recyclingproces) zijn zelden concurrerend op de prijs. Als de prijs de bepalende factor is, moeten de regeringen stimulansen creëren om de vervanging van grondstoffen aan te moedigen — ontkoppeling is nodig of recycling brengt weinig voor de tafel.
2. Het kopen van iets nieuws is vaak goedkoper dan het laten repareren van uw apparaten (gebruik de elektrische en elektronische apparatuur). De nieuwe Verordening (EG) nr. 2019/2021 maakt het voor de reparatiemarkt gemakkelijker toegang te krijgen tot informatie en reserveonderdelen, maar het is nog steeds veel duurder en tijdrovender dan het kopen van nieuwe onderdelen. Maar als reparatie de beste milieuoptie is, omdat het alle materialen in gebruik houdt en de niet-functionerende materialen vervangt, waarom is er geen stimuleringsregeling, belastingvrijstelling, enz.? De reparatiesector is veel minder schadelijk voor het milieu dan de productie van nieuwe goederen, maar de prijzen houden geen rekening met deze dimensie.

L’idée selon laquelle recycler nos déchets plastiques est toujours supérieure à l’incinération ne me semble pas bien justifiée. Le recyclege est elle même une activité polluante alors que l’transpération permet de produire de l’électricité et potentiellement de réduire notre consommation d’énergies fossiles. Le recyclege de nos déchets comporte des risques environnementaux, le pire étant lorsque nos déchets se retrouvent en Asie.

La primauté donnée au recyclege est une finvention de l’industrie pétrochimique pour donner bonne conscience à nous consommateurs.

Le seul dogme en matière de déchet plastique et q’il faut en produire moins. MAIS-aandacht voor effets pervers de cette décision: gâchis alimentaire, matière de substitutie-encore moins écoresponsable.

Ik denk dat het verboden moet worden dat agrovoedingsbedrijven voedsel weggooien, vooral als het fruit of groenten betreft, omdat zij het als diervoeder kunnen verkopen of aan veehouderijen kunnen doneren. Lokale overheden zouden kanalen kunnen beheren zodat de levensmiddelenbedrijven contact kunnen opnemen met landbouwbedrijven of landbouwbedrijven om de communicatie tussen hen te vergemakkelijken. Hierdoor wordt voedsel niet verspild, krijgen de bedrijven een gratis dienst om de output te beheren die zij niet willen en heeft het bedrijf gratis of goedkoop natuurlijk voeder. Er zijn regio’s en bedrijven die dit al doen, maar ik denk dat dit overal in Europa moet gebeuren.

Ik denk dat het belangrijk is minder te kopen om de verspilling van veel dingen, zoals voedsel, plastic en anderen, terug te dringen. Het is van groot belang dat elke zaak op passende wijze wordt gerecycled. Ik ben van mening dat het Europees Parlement wegwerpproducten uit de handel moet halen. Burgers moeten ook hun steentje bijdragen om onnodig vervuiling door voedselverspilling te voorkomen. Het Europees Parlement zou ook een wet moeten opstellen over zaken die op een veilige en milieuvriendelijke manier moeten worden geproduceerd door multinationals die de goederen naar het Europese grondgebied uitvoeren. We moeten zo weinig mogelijk plastic produceren om op deze planeet te blijven leven.

Ik denk dat we zowel minder kopen als beter verwijderen, omdat het aanmoedigen van het ontstaan van grote hoeveelheden afval zeer gevaarlijk is voor het milieu en minder dingen koopt, waardoor we de consumptie van voedsel en plastic kunnen verminderen.
Daarom ben ik van mening dat het voor goede resultaten belangrijk is dat burgers en bedrijven samenwerken, minder plastic artikelen produceren en proberen ze zo weinig mogelijk te gebruiken.

Om afval en bronnen van verontreiniging te verminderen, is het mijns inziens van belang een systeem in te voeren voor het dagelijks hergebruik van bepaalde stoffen, bijvoorbeeld organische stoffen.
In plaats van te worden verbrand, kan het hierbij gaan om een natuurlijke compost, met een overmatige emissie van dampen en gassen, die gewoonlijk de belangrijkste kenmerken van de opwarming van de aarde vertegenwoordigen.
Dit laatste is helaas nog steeds een zeer groot probleem voor onze planeet en voor alle toekomstige menselijke generaties.
Elke burger moet dagelijks niet alleen investeren in de rol van een goede spaarder bij de exploitatie van energiebronnen, maar vooral in de dagelijkse nuttige verwijdering van de gebruikte organische stoffen.
We laten niet weten dat de organische stoffen nog steeds een omvangrijk afval vormen.
Met elke kleine actie kunnen we de wereld veranderen; laten we het doen!!!!

We creatteren plastic en de natuur hebben geen efficiënte manier om ermee om te gaan. We moeten het gebruik ervan tot het uiterste beperken, lezingen en verbranden van de bestaande grote stukken. Het maken van nanobots om microplastics aan te pakken.
Ons consumptietempo is van de grafieken verwijderd. We kopen denken alleen omdat we het zich kunnen veroorloven en omdat ze beschikbaar zijn. Een digitaal product moet goedkoper zijn dan een fizisch product. Als elektronica efficiënt is, moet kleding ook over kleding beschikken.
Producenten moeten een product bouwen dat zij kunnen recupereren of dat de consument het kan composteren.
Het woord vuilnis mag niet langer worden gebruikt.

Naar mijn mening moet onderwijs de sleutel tot duurzaam leven zijn. Als jongeren moeten we de alternatieven voor niet-duurzame goederen leren, zoals wasbare maxipads of tijdbekers voor meisjes, shampoo bars in plaats van reguliere shampoo, bamboetanthbrush in plaats van plastic. Het is niet de bedoeling dat een paar mensen op een volledig zerowaster leven, maar dat zoveel mogelijk mensen minder en minder afval produceren. Er zijn tal van alternatieven die iedereen zou kunnen gebruiken zonder zijn levensstijl volledig te moeten veranderen, maar de meesten van ons zijn er helaas niet op de hoogte van deze alternatieven, en de meesten van ons denken zelfs niet dat dit een probleem is waar we ons zorgen over moeten maken, aangezien we er geen onderwijs over hebben. (Ten minste in mijn land)

We moeten beide doen — minder kopen EN beter afdoen.

Onderwijs en kennisuitwisseling zijn de weg.
Opgeleide mensen weten hoeveel zij onze planeet, zowel elkaar als zichzelf, kunnen helpen als zij zich verantwoordelijk gedragen, als zij verantwoordelijke consumenten zijn en nog meer verantwoordelijke afnemers.

Samengevat in deze 3 basisregels:

1. Koop nooit meer dan u nodig heeft. Koop geen zaken alleen omdat je ze kunt betalen of alleen omdat ze goedkoop zijn.
2. Bij de beslissing om iets te kopen, vraag u altijd: „Heb ik dit echt nodig?” „Is dit een kwaliteitsproduct dat lang meegaat en niet onmiddellijk te veel afval veroorzaakt?”
3. Je kinderen leren hoe zij verantwoordelijk zijn voor onze planeet en het goede voorbeeld geven aan al uw vrienden, familie en leeftijdsgenoten. Het goede voorbeeld geven bij het delen van kennis is sterker en minder irriterend dan het vertellen wat mensen moeten doen.

Ik zou graag een beroep doen op alle Europese burgers, met name die van ons die over genoeg geld beschikken om met 3 specifiekere ideeën te kopen:
1. In een restaurant nooit meer voedsel/dranken bestellen dan u kunt consumeren. (Zo vaak zie ik dat rijke mensen na het verlaten van een restaurant 50 % (of meer) van het voedsel (of meer) op hun bord laten staan. Restaurants moeten dit voedsel altijd uitgooien!)
2. Vliegen op een vliegtuig laat meestal een enorm spoor achteruit en tast onze planeet en het milieu veel meer aan dan vele andere aspecten samen. Vlieger niet alleen om te vliegen. Denk altijd twee keer na bij het plannen van een vlucht, kies andere soorten vervoer wanneer dit haalbaar is en eerst en vooral uw behoeften opnieuw bekijken — bv.: moet ik echt 20 keer per jaar vliegen? Is niet 5 keer meer dan genoeg?
3. Geen afval creëren. En als u dat doet, gebruik het goed. Het is niet de beste manier om het dilemma over afval op te lossen.
En als u afval moet aanmaken, moet u elk stuk dat naar de cyclus kan terugkeren, scheiden.

Laten we onze planeet samen redden.
Rijk zijn moet ook verantwoordelijk zijn.
Een voortrekkersrol te vervullen.

1) ervoor zorgen dat elk levensmiddelenbedrijf zijn productmaterialen verandert van kunststof naar ander soortgelijk glas of hennep. 2) ervoor zorgen dat elk bedrijf zijn producten levert via verkoopautomaten (geavanceerde verkoopautomaten met meer functionaliteiten zoals het bijhouden van het aantal resterende producten of het meten van het gehalte aan resterende vloeistoffen, enz., zodat bedrijven de automaten volledig kunnen houden en werken) of werknemers, waarbij elke burger met zijn eigen potten, flessen of verpakkingen moet gaan om het product te kopen dat hij/zij wenst. De prijzen verhogen voor degenen die een nieuw product zonder eigen verpakking willen kopen of in elke winkel nieuwe glazen verpakkingen willen aanbieden. Op die manier zal elke burger gewend zijn om zijn eigen flessen en potten te dragen en een echt zwerfvuil zonder bewustzijn te telen. In andere situaties, zoals restaurants met wijnen en producten die luchtdichte verpakkingen vereisen, moeten in plaats van plastic andere materialen worden gebruikt en moet recycling een must zijn. Ik denk dat we allemaal gemakkelijk één fles of twee flessen kunnen meenemen voor al onze drinkbehoeften in een dag en dat iedereen zijn eigen potten en flessen moet meenemen wanneer er boodschappen nodig zijn. Of een nieuwe voedselverpakkingsjar maken met veel slots voor verschillende levensmiddelen, zodat iemand allerlei dingen kan kopen met één gemakkelijk verplaatsbaar multiopslag-/verpakkingsinstrument.

Minder kopen en duurzaam kopen, maar ook naar behoren verkopen. Wat de productie en het milieu betreft, is plastic verpakking meer zorgen dan anderen. Dit is de eerste stap van het productiegebied.

De hoeveelheid onnodig plastic die elke supermarktwinkel gebruikt, die bovendien vaak niet recycleerbaar is, is vrij groot. Hoewel de meeste bedrijven al beter worden, bijvoorbeeld composteerbare materialen voor zakken en andere wegwerpverpakkingen, worden er nog veel producten in plastic verkocht. Dit komt bovenop het afval dat we al hebben opgestapeld.

Wat zou de oplossing kunnen zijn? Ik ben van mening dat we gezamenlijk moeten optreden als consumenten en productiebeheerders om beide te doen: meer mensen leren waarom het kopen van producten in kunststofverpakkingen schadelijk is voor het milieu en meer afvalvrije winkelalternatieven introduceren. Soms is plastic verpakking op kruidenierswaren absoluut overbodig, aangezien de meeste groenten een eigen „biologische verpakking” hebben. Naast wasmiddelen, schoonmaakproducten, die op een zodanige manier kunnen worden verkocht dat mensen hun glazen recipiënten kunnen meenemen en vullen. Persoonlijke hygiëneproducten, pakking, melk, veel alles wat we in winkels zien, kan zonder plastic worden verkocht als de ideeën van herbruikbare verpakkingen en gewichtshinkopen niet alleen breed verspreid waren tussen consumenten, maar ook in de productiesector.